24 Haziran seçimlerinden bir gün sonra etrafta neler oluyor, kim ne diyor, seçimleri nasıl değerlendiriyor, diye bakınıyorum.
Oy sayımı sırasında ve sonrasında insanların suratları düşmüş, moraller bozuk ve suratlar asık bir şekilde Tayyip Erdoğan’ın yine kazandığını ve yine devam edeceğini, söylenerek anlatıyorlar.
Ne moralimizi bozmaya, ne de canımızı sıkmaya gerek var.
Bunun böyle olacağı aşağı yukarı biliniyordu. Hani derler ya perşembenin gelişi, çarşambadan belli olur. Aynen öyle işte. Seçim sırasında yapılan entrikalara, hilelere girmeyeceğim. Yapılan hileler, yapılan tüm müdahaleler, çalınan oylar, kaçırılan çuvallar, edilen tehdit telefonları, neticesini verdi. Tayyip “kazandı”.
Fakat ne kazanma! İstanbul’da yaptığı konuşma, Ankara’daki balkon konuşması, suratlar mahkeme duvarı gibi, kaybetmiş olduğunu bilen bir hâlet-i ruhiye içerisinde idi.
Aslında ne Tayyip, ne Bahçeli, ne İnce, ne de diğerlerinin yaptıkları açıklama ve ruh halleri umurumda. Benim önemsediğim, bizim sol, sosyalist, devrimci ve yurtsever arkadaşların hâlet-i ruhiyesi.
Tüm olumsuzluklara rağmen bir seçim geçirdik, öyle ya da böyle.
İstenilen ve beklenilen sonuçlar olmadığı zaman dünyaları başına yıkılan, sanki bu seçimle Tayyip ve şürekası resmî olarak kaybetseydi, tüm ülke güllük gülistanlık olacakmış gibi düşünen arkadaşlarımız var. Bunun böyle olamayacağını, bizim düşündüğümüz şekilde bir gelişmeye hem ülke içindeki, hem de uluslararası emperyal güçlerin böyle bir gelişmeye meydan bırakmayacağını bilmemiz gerekmektedir diye düşünüyorum.
Seçimlerdeki sonuçlar mücadele alanımızı belirlememelidir. Bizleri yılgınlığa düşürmemeli, demoralize etmemelidir. Devrimcilerin mücadelesinin, tek alanda, tek kulvarda süren bir alan olmadığının bilinci ile hareket etmeli ve yeni mücadele alanları yaratmanın yollarını bulmalıyız.
Tayyip Erdoğan’ın hileleri ile başa çıkmanın, hele ki oy ile başa çıkmanın gerçekten şu koşullarda zor hatta imkânsız olduğunun bilincine varmak gerek artık. Elbette bu, seçimlerin yapılmasının önünde bir engel değil, elbette bizler her alanda yaptığımız gibi burada da mücadelemizi verecek, oylarımıza sahip çıkacak veya çıkmaya çalışacağız. Ama ne rehavete kapılmak gibi veya ne de yılgınlığa düşmek gibi bir lüksümüz ve “tamam bu iş bitti veya biz ne yapalım” vb. açıklamalar yapmaya hakkımız vardır. Bu tarz konuşmalar, kitleleri demoralize etmesinin yanında, onların üzerinde de yılgınlık yaratmaktadır.
Gerçeklikleri görüp, ona göre hareket etmeli, yapacağımız veya yapmayı düşündüğümüz tüm hareketleri bu gerçeklik üzerinde şekillendirmeli ve hayata geçirmeliyiz hem birey olarak, hem de toplumsal olarak.
Toplumsal olarak bir bariyer oluşturamazsak, toplumsallaşamazsak eğer, ne ülkedeki diktatörü durdurmaya muktedir olabiliriz, ne de bu gidişatı durdurabiliriz.
Türkiye’de milliyetçi, İslamcı bir damar olduğu gibi sol, sosyalist ve devrimci bir gelenekten gelen azımsanmayacak bir kitle bulunmaktadır. Önemli olan bu kitleyi bir araya getirebilme beceresindedir. Mücadelemizi her alanda, her platformda tüm sıkıntılara rağmen zaten yaşıyoruz ve yaşamaya devam edeceğiz.
Madem bizler bu sıkıntıları, bu acıları çekiyoruz ve bu acılar bizlere çektiriliyor muktedirler tarafından, bunca sıkıntı çekmemiz yetmedi mi hâlâ?
Hayatımızı sloganlardan kurtarıp, gerçekliklerle yüzleşmek gerek artık.
“İğneyi başkasına, çuvaldızı kendimize batıralım” biraz da, ülkenin bu gidişatında bizlerin hiç mi sorumluluğu bulunmuyor?
Yazının başlığı da çok sevdiğim bir slogandan alıntıdır. Birlikte olmanın, birlikte hareket etmenin en iyi anlatıldığı bir cümle.
Ne mücadelemizden taviz vermeliyiz, ne de mücadele alanlarımızı daraltıp dar bir eksende hareket etmeliyiz.
Tüm alanlar birer mücadele alanı olmalıdır bizler için.
BİRLİKTE OLMAYI BAŞARMAK ZORUNDAYIZ. BUNA MECBUR DEĞİLİZ, FAKAT BİRLİKTE OLMAYA MAHKÛMUZ, GELECEĞİMİZ BİRLİKTE OLUŞTURACAĞIMIZ KUVVETTEDİR.
