Kayı inşaat işçisi tüm inşaat işçilerinin hikayesini anlattı
“İsmim Abdulsamet Kete. Yaşım 49. Tam 32 senedir inşaatlarda çalışıyorum ve bugüne kadar çok şantiyede çalıştım. Çok inşaatlar yaptık, binalar diktik. Gün oldu gece bile mesaide kaldık. Gün oldu sahada sabahladık. Laf yedik, işveren tarafından çok azarladık fakat yine de işi bırakmadık. Niye derseniz… Mecburiyetten katlanmak zorunda kaldım. Niye derseniz… Evimin geçimini sağlamak için, eve bir ekmek almak için, çocuklarıma bir helal ekmek götürebilmek için tüm bu zorluklara rağmen çalışmaya devam ettim.
Fakat her zaman ezildik ve paramızı alana kadar canımız yanıyordu. Bazen bayram geliyordu eve parasız dönüyorduk. Çocuklarımın yüzlerine bakamıyordum. Onlara bir bayramlık alamıyordum. Tüm bu çalışmamıza rağmen ne bir sosyal güvencemiz oluyordu ne de çocuklarımızın sağlık güvencesi oluyordu. Benim yaşım 49. Tam 32 senedir inşaatlarda çalışıyorum. Daha benim sigortam ne kadar biliyor musunuz? Toplam kaç günüm var onu da söyleyeyim buradan: 1400 günüm var.
Yani demek istiyorum ki biz çalıştık patronlar çaldılar ve sermayelerine sermaye katıllar. Fakat hiçbir gün devlet tarafından işçiler korunmadı. İşçi hakları sorulmadı. Her zaman patronları savundular.
Ben şahsen kendime soruyorum, bu kadar yıl çalıştım… O kadar ev ve binalar yaptım fakat halen iki odalık bir evim olmadı. İşte buna kahroluyorum. Şimdi buradan soruyorum patronlara: Bu işçi haklarını ve çalıştıkları alın terini ne zamana kadar çalacaksınız? Bu işçilerin haklarını ne zaman doğru dürüst vereceksiniz? Bu işçiler de kendileri bir ev sahibi olsun. Devlet büyüklerine de soruyorum: Siz sayın Çalışma Bakanı ve Sağlık Bakanı ne zaman işçilerin haklarını koruyacaksınız? Sağlık bakanı siz ne zaman işçilerin sosyal sigortasını koruyacaksınız? Yeter, yeter diyorum artık.
Ben bu inşaatlarda çalışanların haklarının korunmasını istiyorum. Patronlar savunulmasın artık. İşçiler inşaatlarda düşüp ölmesin. İşçiler geçimsizlikten intihar etmesin. Hayatlarına son vermesin. Bizler de çocuklarımızın en iyi şekilde, tüm ihtiyaçlarını karşılamak istiyoruz. Ben de çocuklarımı en iyi okullarda okutmak istiyorum. Çocuklarım hasta olunca bende onları en iyi hastanelere götürmek istiyorum. Çocuklarım hastane koridorlarında sürünmesinler yeter, yeter diyorum artık. Dayanacak gücümüz kalmadı. Çalış çalış paranı alma! Hak ettiğim para işveren tarafından gasp edilmesin. Ey devlet bakanları, devlet başkanı neredesiniz? Artık sesimizi duyun. Duymazlıktan gelmeyin. Patronları korumayın. Biz işçiler yoksak patronlar hiç yoklar. Patronları patron yapan biz işçileriz! İşçiler olmasa patronlar olmaz. Bunu böyle bilin. Sayın bakanlar, işçileri köle olarak görmeyin. Buradan da söylüyorum artık bizim de sırtımızı dayayacak bir İnşaat-Sen’imiz var. Biz de bir çatı altında toplandık, korkmuyoruz artık.
Yaşasın direniş, yaşasın İnşaat-Sen. İyi ki de varsınız.”
