Kesin olan şudur; bu halk savaş istemiyor.
Kırk yıldır süren ve onbinlerce insanın ölümüne neden olan savaş, Anadolu halklarına sadece acı ve gözyaşı verdi…
Yetmez mi artık?..
Trabzonlu Mehmet Dayı ile Mardinli Selo Dayı birbirinin düşmanı değil. Hiç olmadı… İşyerinde, mahallede, kahvede yanyana durdular. Çoğu zaman ekmeklerini bölüştüler. Acılarını ortaklaştırdılar. Birlikte gülüp, birlikte ağladılar…
Manisalı Güllü Ana’yla Vanlı Zehra Ana bir elmanın iki yarısı gibidir. Tarlada, bağda, bahçede birlikte üretip doyurdular çocuklarını ve ülkeyi… Aynı halaya girip elele büyüttüler güzellikleri ve dayanışmayı…
Amedli ceylan gözlü Ayşe’yle Edirneli bahar gözlü Zeynep’in hayallerini hangi güç bölebilir? Aynı çiçeği işlemişler beyaza kesmiş çeyizlerine.
Hakkarili Emir’le İzmirli Emre nasıl düşman olabilir? Fakirliği kaderleri etmiş bu lanet düzene karşı yanyana duran ve direnen bu delikanlılar hepimizin ortak umudu olmuşken…
Hayır; bu halklar savaş istemiyor…
Birlikte üretip eşitçe paylaşmak istiyorlar. İnsan olabilmenin, insan kalabilmenin gereği de budur..
Önümüzde aşılmaz gibi duran engelleri yıkalım artık.
Paramparça edelim önyargılarımızı. Bakın o zaman nasıl özgürleşeceğiz.
Türk, Kürt, Çerkes, Abaza, Laz, Ermeni ve bütün halklar farklılıklarıyla güzeldir…
Anadolu’yu farklı kılan ise bu çeşitliliğin ortaya çıkardığı zenginliktir…
Herkesi kendi etnik kimliğiyle tanımanın ve bunu anayasal güvenceye almanın kime ne zararı olabilir?
Yıllarca bizi bölünme korkusuyla düşman ettiler.
Gencecik fidanlarımız düştü toprağa…
Yetmez mi?
Nereye kadar?
