Adım Okan, soyadım Bayram…
Ben sizin sessizliğinizin sesiyim.
Siz “bedeli mukabilinde uzaya giden ilk Türk”e bakarken, Uzay Mühendisliği mezunu ben, hani soyadı Bayram olanlardan biri, üniversitem İTÜ’nün kafesinde çalışan idim, kafesimde tükenmiş idim.
Son nefesimi üniversite kampüsünde bir inşaattan atlayarak sesinize gönderdim.
Adım Behiye, soyadım Ediz.
Ben sizin sessizliğinizin sesiyim.
Henüz 12 yaşında, bir sıvasız hane çocuğuydum.
Siz duymadınız ama bıçak darbeleriyle gittim ben; son nefesimle sesinize seslendim.
Adım İsacan, soyadım Süzmeli.
Ben sizin sessizliğinizin sesiyim.
4 yaşındaydım ben, kardeşim Doğa ise 1 yaşındaydı ya, biz depremden kurtulalı neredeyse bir yıl olacaktı ki, kurtulamadık. Yıkılan evimizin bahçesindeki prefabrik evde alevlere verirken canımızı, sesinize gönderdik son nefesimizi.
Adım Yılmaz, soyadım Çakır.
Ben sizin sessizliğinizin sesiyim.
42 yaşındayım, hâlâ öyle, neredeyse paramparça, ama ölmedim.
Marketlerin çöpe attığı tarihi geçmiş ürünlerle, bir de kağıt toplayarak tutunmaya çalıştığımız bu hayatta, şıkıdım bir AVM’de boşluğa fırlattım kendimi; belki de son nefesim sesinize gelir diye.
Adım Merve Şevval, soyadım Elmas.
Ben sizin sessizliğinizin sesiyim.
18 yaşındaydım. Tek dileğim sakin, sessiz bir yerde ders çalışabilmekti. Ancak Antalya’da bir kıyıya vurunca gördünüz beni, bedenimi; ruhum kaçıverirken bu ruhsuzluklardan. Son nefesimi suya bıraktım, kıyıya çarpıp sesinize karışsın diye.
Adım Petek, soyadım A.
Ben sizin sessizliğinizin sesiyim.
24 yaşındaydım, aynı yaşlardaki kocamın eli boğazıma, bıçağı gırtlağıma vurduğunda. İstanbul Sözleşmesi bilmezdim belki ama olsaydı o beni bilirdi.
Soyadımın tüm harflerini son nefesimle gönderdim size, sessiz sesinizde sesli harfler çoğalsın diye.
Adım Vatfa, soyadım Ecevit.
Ben sizin sessizliğinizin sesiyim.
25 yaşındaydım, doğum yaptığım gün. Evladımı dünyaya getirip eve de getirmiştim ki, 17 bıçak darbesi vurdu kocam. 17’incide artık, nefesimi size gönderdim, pavyon dansına kaptırmış hemcimslerim de dahil, sesinize nefes olur ümidiyle.
Adım Arda, soyadım Tonbul.
Ben sizin sessizliğinizin sesiyim.
14 yaşındaydım, 14 yaşında metal işçisi. Kafam saç büküm makinesine sıkıştı, kimsecikler duymadı, fark etmedi ya bir süre. Ben işte son nefesimi sesinize gönderdim, sesiniz belki başımı okşar diye.
Adım Bahadır, soyadım Canbulat.
Ben sizin sessizliğinizin sesiyim.
25 yaşındaydım. Elbet başka türlü de olabilirdi ama ben tatbikatta, eğitimde dalışta fenalaşıp “şehit” oldum. Bilirsiniz, bayrağa sarılı son yolculuğa uğurlandı tabutum. Biliyorum, böyle şeylerde duyguludur sesiniz. Ben son nefesimi, ister derinliklere bırakarak, ister kıyıya vurarak, size ulaştırmak isterdim ki, biz hayattayken ya da emekli olunca maruz kaldıklarımızı da görsün gözünüz ve bunca eşitsizliği, adaletsizliği dile getiren abilerimin, ablalarımın isyanını duysun sessiz sesiniz.
Adım M, soyadım A.
Ben sizin sessizliğinizin sessizliğiyim.
Yok, ben ölmedim. Burada ne arıyorsun derseniz, anlatayım.
İnternetten elektrikli bisiklet satıp 5750 lirayı cebe attım. Sonra bir de alıcıya mesaj: “Ürünü göndermeyeceğim, hakkını helal et” dedim. İşte verdiğim “ticari” sözü tutmadığım ve “helal et” diye kapatmak istediğimden 3 yıl 4 ay hapis aldım.
Ben cezamı çekerim, hak etmişimdir.
Peki siz, ya bunca insanın sessizliğinize son nefesini yolladığı sesiniz, aklınız, hafızanız…
Size onca şey vaat edip yapmayanları, onca sözünün tam tersini yapanları ve darbecilerle “ne istedilerse veren” işbirliği için de, depremdeki gecikmeler üzerine de hep “Hakkınızı helal edin… helallik almaya geldim” diyen, ağzına geleni söyledikleri devletlere ülke varlıklarını sunan, “NATO’ya matoya giremez” dediklerini törenle oraya sokan, “Biz oldukça faiz çıkmaz” deyip ülkeyi batırdıktan sonra faizi katlayıp duranları, yalanları, dolanları, “helal soygunlar”ı nasıl hazmediyor bu sessizliğiniz!
